If you’re OK, I’m OK

31.12.2020 – 7.01.2021

Enad Marouf
Rafał Pierzyński i Ryszard Kisiel
Hannah Quinlan i Rosie Hastings
Wolfgang Tillmans
Aaron Ratajczyk
Kim Lee

Tytuł programu nawiązuje do jednego z wieczorów klubowych Dragana Bar, cyklu imprez organizowanych przez Kem latem 2018 roku w Zamku Ujazdowskim w Warszawie. If you’re OK, I am OK była imprezą podczas której zbierałyśmy pieniądze na leczenie Adama Łacha aka DJ Czapla Siwa. Tego wieczoru w Draganie występowała także Kim Lee. Rok później, 30 lipca z powodu białaczki odszedł Adam. W tym roku 18 grudnia 2020 roku z powodu Covid19 zmarła Kim Lee.

Kem zaprasza na If you’re OK, I am OK – program filmowy online, który prześledzi relacje między utratą, queerową przestrzenią klubową, poczuciem synchronizacji i jej braku, gestem i pamięcią międzypokoleniową.

No Crayons Left to wideo-performance autorstwa choreografa, performera, artysty wideo i pisarza, Enada Maroufa, który został zarejestrowany w Dragana Bar podczas rezydencji artysty w Kem latem 2018 roku. W tej pracy na minimalne gesty i głębokie spojrzenia artysty w kierunku kamery, w oczy widza, nałożone są tekstury dźwiękowe z ulic Damaszku i Berlina. Dźwięk przestrzeni publicznej przenika do intymnej przestrzeni video, ukazując konfrontacyjną kruchość na krawędzi utraty, utraty słów i możliwości ekspresji.

Wideo dokumentacja performansu Rafała Pierzyńskiego i Ryszarda Kisiela przygotowanego na festiwal Pomada w 2018 roku, łączy osobiste materiały archiwalne artysty, fotografa i archiwisty Ryszarda Kisiela (znanego ze swoich performatywnych fotografii, dokumentacji przestrzeni crusingowych w Europie Wschodniej, a także twórcę i redaktora pierwszego polskiego czasopisma gejowskiego Filo w latach 80.) z tańcem i choreografią Rafała Pierzyńskiego. Praca jest ucieleśnieniem przekazywania międzygeneracyjnych queerowych doświadczeń i wiedzy poprzez zmysłowość i gest. Obaj artyści używają elementów strojów, które Ryszard Kisiel sam tworzy i wykorzystuje w swoich sesjach zdjęciowych realizowanych od lat 80. Sama praca jest queerowym archiwum materiałów, gestów, afektów, sposobów bycia razem i inscenizacji siebie. Ukazuje performatywność jako praktykę, w której takie archiwa powstają. W twórczości Ryszarda Kisiela polega to głównie na performowaniu w relacji do obiektywu aparatu, u Rafała Pierzyńskiego poprzez taniec i choreografię. W tej pracy obaj artyści spotykają się w międzypokoleniowym, czułym tańcu queerowej przyjemności.

Praca Hannah Quinlan i Rosie Hastings UK Gay Bar Directory (2015-2016) to trzyczęściowy film dokumentujący puste bary gejowskie w Wielkiej Brytanii. To archiwum ruchomych obrazów, które na pierwszy plan wysuwa wnętrza przestrzeni klubowych. Tym samym praca dokumentuje ciągłe przemijanie queerowych przestrzeni, które rezonują z procesami gentryfikacji, prekaryzacji i cyfryzacji, zarówno w kontekście lokalnym, jak i międzynarodowym. Film zwraca uwagę na to, jak przestrzenie queerowe są tymczasowe i kruche, a jednocześnie pozwala widzowi wypełnić te puste wnętrza własnymi wspomnieniami i fantazjami. Obrazy poruszają się między nieobecnością a obecnością, widmem a projekcją. Praca była wcześniej prezentowana w Dragana Bar jako część programu Eliela Jones’a do you host ?, poświęconego queerowym przestrzeniom i gościnności.

To poczucie pustki i pożądanie są również obecne w teledysku Wolfganga Tillmansa Can’t Escape Into Space (2020), w którym artysta połączył dokumentację filmową pustego gejowskiego baru na Fire Island z 2018 roku z utworem muzycznym napisanym w 2020 roku. Teledysk i tekst nawiązują do tego jak klub i wspólny taniec mogą być formami queerowej ucieczki. Pusty klub przywołuje skojarzenia z początkiem lub końcem nocy – momentem pełnym potencjału i oczekiwania lub chwilą już po doświadczeniu.

A Hole in Space ATH-BER 2020, episod 1 i 2, to praca wideo Aarona Ratajczyka. Aaron jest artystą i choreografem mieszkającym w Londynie i Berlinie. Współpracował wcześniej z Kem tworząc pracę choreograficzną Bless This Place podczas Kem Care w 2018 roku, oraz prezentując swój performans w fabryce przy ul. Podskarbińskiej w 2017 roku. Praca A Hole in Space ATH-BER 2020 bezpośrednio odnosi się do obecnego kontekstu pandemii i warunków dla tworzenia intymności i przyjaźni, przy użyciu ekranów będących przedłużeniem fizycznej obecności. Praca odzwierciedla siłę synchronizacji gestów oraz wrażenia bliskości tworzonej poprzez wspólny ruch. Te synchroniczne ruchy mogą przywołać także przestrzeń klubową, która również potrafi być pełna wyobcowania. Tytuł nawiązuje do pracy A Hole in Space LA-NY 1980 Kita Gallowaya i Sherrie Rabinowitz – publicznej rzeźby, zbudowanej z ekranów streamujących na żywo obraz między Lincoln Art Center w Nowym Jorku a domem towarowym Broadway w Los Angeles.

Ten zbiór prac wideo zawiera także dokumentację występu Kim Lee z imprezy Dragana Bar If you’re OK, I’m OK, zarejestrowanego i zmontowanego przez jej chłopaka Remka Szeląga. Remek zdecydował się wykorzystać ścieżkę dźwiękową Draga, nakładając ją na oryginalnie performowane przez artystki utwory, zaburzając ich synchroniczność. W filmie pojawia się Filip Rutkowski, który tej samej nocy po raz pierwszy zadebiutował na scenie z występem lip sync. Filip wystąpił z balladą „Jezioro szczęścia”, której słowa korespondują z kontekstem tego pokazu: 

“Jezioro ma Twój zapach i Twój smak
Czuję to, gdy tylko
Zanurzę w nim twarz
Wspomnienia palą mnie jak słońce
Wspomnienia jak lawa gorące
Uciekam przed nimi tak co noc, o tak!
Powietrze się napełnia światłem do dna
Nawet nie wiesz, jak bardzo
Jak bardzo mi Cię brak
Wspomnienia palą mnie jak słońce
Wspomnienia jak lawa gorące
Uciekam przed nimi tak co noc, o tak!”

Biografie i credits:

Enad Marouf, No Crayons Left (2018)

Enad Marouf to syryjsko-niemiecki artysta pracujący z performansem i wideo, mieszkający w Berlinie. W latach 2008/9 pracował w Forsythe jako asystent artystyczny w dziale wideo, a rok później założył kolektyw New Forms of Life. Jego prace solowe i kolaboracje były prezentowane m.in. na Biennale w Atenach, KunstenfestivaldesArts Bruksela, 104 Paryż, HAU Berlin, Babel Beirut, Centre culturel Francais de Damas, Venice Biennale. Od 2016 roku jest częścią zespołu Anne Imhof. Współpracuje z nią jako dramaturg, choreograf i performer. Współtworzył ANGST I&II w Kunsthalle Basel i Hamburger Bahnhof, Faust (zdobywca złotego lwa, Venice Biennale 2017) i SEX I&II w Tate modern oraz w Instytucie Sztuki w Chicago.

Aaron Ratajczyk, A Hole in Space ATH-BER 2020 część 1 i 2, zostały zamówione przez RCA CCA w ramach Sets & Scenarios – publicznego programu online prowadzonego przez Nottingham Contemporary i Royal College of Art.

Aaron Ratajczyk to polski artysta i choreograf działający między Londynem a Berlinem. Jego prace obejmują choreografię, wideo, teksty i instalację. Niedawno ukończył studia magisterskie z zakresu sztuk pięknych na Goldsmiths, University of London, a wcześniej studia licencjackie na wydziale Dance, Context, Choreography na HZT/Universität der Künste w Berlinie.  Prace Aarona są obecnie pokazywane w Tree Art Museum w Pekinie, a ostatnio były częścią wystawy zorganizowanej przez RCA CCA we współpracy z Nottingham Contemporary. Najbliższe projekty obejmują zamówienia na program Cellular w Cell Project Space oraz program ICA Live Residency Program w Londynie. Wcześniej prezentował prace m.in. w Muzeum Sztuki Nowoczesnej i Kem w Warszawie, Yvonne Lambert w Berlinie, Arti et Amicitiae w Amsterdamie, Import Projects w Berlinie. Aaron był także założycielem i współkuratorem niezależnego cyklu wydarzeń i wystaw Plural Melts odbywających się w Yvonne Lambert Berlin w latach 2015-2017.

Hannah Quinlan and Rosie Hastings, Uk Gay Bar Directory (2015-2016)

Hannah Quinlan i Rosie Hastings (obie urodzone w 1991 roku w Newcastle i Londynie) to duet artystek pracujących i mieszkających w Londynie. Pracują z filmem, rysunkiem, instalacją, performansem i freskiem. Badają zachowania, historię, politykę i artefakty kultury LGBTQ w kontekście kultury zachodniej, przyglądając się temu, jak ta kultura odzwierciedla szersze struktury społeczne. Artystki są zaangażowane w eksponowanie białości, męskości i nacjonalizmu w społeczności LGBTQ oraz wpływu przemocy ze strony państwa, w tym nadzoru, gentryfikacji i prekaryzacji na społeczeństwo. Główne projekty obejmują The Uk Gay Bar Directory (2016), archiwum filmowe barów gejowskich w Wielkiej Brytanii. W związku z szybkim znikaniem barów w Wielkiej Brytanii, katalog obejmuje ponad 100 lokali i trwa łącznie 4 godziny. Aktualne wystawy indywidualne obejmują Public Affairs, Galerie Isabella Bortolozzi, Berlin i In My Room, MOSTYN, Walia. Artystki reprezentują galeria Arcadia Missa z Londynu i Galerie Isabella Bortolozzi z Berlina. 

Rafał Pierzyński i Ryszard Kisiel, bez tytułu, performans powstał w ramach Festiwalu Pomada, 2018. Make up: Bożna Wydrowska, video: Krzysztof Bagiński

Rafał Pierzyński (* 1991) polski niebinarny performer i choreograf mieszkający w Zurychu, bada dotyk jako pierwotną modalność bycia w świecie, jako wektor, który wykracza poza binarność ciała i umysłu, technologii i natury. W praktyce Rafała ważna jest miłość i troska, oraz dekonstrukcja przedstawień ciała, a dotyk to podstawa przetrwania.  www.rafalpierzynski.com

Ryszard Kisiel ur. w 1948′ – fotograf, performer, założyciel legendarnego pisma FILO, współzałożyciel Stowarzyszenia Grup Lambda.

Wolfgang Tillmans, Can’t Escape Into Space (2020)

Muzyka: Wolfgang Tillmans, Tim Knapp, Bruno Breitzke 
Produkcja: Tim Knapp, Bruno Breitzke i Wolfgang Tillmans
Wokal i teksty: Wolfgang Tillmans
Miks: Klaus Knapp i Tim Knapp w Trixx Studios w Berlinie 
Reżyseria i zdjęcia: Wolfgang Tillmans
Montaż: Michael Amstad 
Materiał filmowy zarejestrowany w 2018 roku, Fire Island Pines 
Muzyka napisana i nagrana w 2020 roku w Berlinie

Wolfgang Tillmans (Niemcy, ur. 1968) uznanie zyskał jako fotograf dokumentalista, skupiający się na londyńskiej społeczności gejowskiej. Tillmans jest reprezentowany przez Maureen Pauley w Londynie, Galerie Daniel Buchholz w Berlinie, Andrea Rosin Gallery w Nowym Jorku, Regen Projects w Los Angeles i Galerie Chantal Crousel w Paryżu. Jest Artist Trustee of the Tate Board, był profesorem w Städelschule we Frankfurcie (2003-2006) i prowadzi w swoim studiu w Londynie galerię non-profit dla debiutujących artystów.

Kim Lee, If you’re OK, I’m OK (2018) video and editing: Remek Szeląg

Kim Lee (właściwie Andy Nguyen) – polska drag queen (urodzony w Ha-Noi, Wietnam), oraz performer boyleski, występujący nieprzerwanie od 2002 roku w klubach, rewiach i teatrach całej Polski. Bohater/ka wielu publikacji prasowych, radiowych i telewizyjnych, wielokrotnie pojawiała się na okładkach pism, w teledyskach, w filmach fabularnych i dokumentalnych. Postać drag queen Kim Lee pojawia się również na obrazach i w polskiej literaturze („Ości”, „Imigracje”). W licznych relacjach, artykułach i dokumentach jest określany mianem „Najpopularniejszej polskiej drag queen”. Kim Lee znana jest z szerokiego repertuaru, własnoręcznie robionych strojów (zmienianych w trakcie show na scenie) i dbałości o szczegóły. Współpracuje z organizacjami równościowymi LGBT+, angażuje się w akcje społeczne, otwiera festiwale filmowe, bierze udział w konferencjach naukowych, pisze w magazynach lgbt recenzje filmowe / książkowe, prowadzi własny kanał na youtube, uważany za jeden z ważniejszych vlogów środowiska lgbt+ w Polsce. Od 2009 roku corocznie organizuje i prowadzi Drag Queen Kim Lee Festiwal – największy przegląd drag queens w Polsce.

Projekt zrealizowany na zaproszenie Kem we współpracy z Warszawską Świetlicą Krytyki Politycznej w ramach programu „Centrum Jasna”
finansowanego ze środków Miasta Stołecznego Warszawy.