Choreografie Sojusznictwa to program skoncentrowany na budowaniu i wzmacnianiu sojuszy między lokalnie działającymi grupami oraz organizacjami, które korzystają z metodologii queerowo-feministycznych by aktywnie wspierać marginalizowane społeczności i przeciwdziałać opresyjnym, patriarchalnym, rasistowskim, heteronormatywnym i ableistycznym strukturom władzy. Pojęcie „choreografia” rozumiemy tutaj nie tylko jako praktykę taneczną, ale jako praktykę wykorzystującą ruch będący środkiem wyrazu dla rozmaitych społecznych relacji i splotów intymności, materialności ciał, zmysłowości, polityki/władzy i środowiska.

W  ramach Choreografii Sojusznictwa podjęłyśmy współpracę z pięcioma organizacjami –  czterema działającymi lokalnie i jedną mającą swoja siedzibę w Brukseli.

W wyniku przeprowadzonego w czerwcu open calla wyłonionych zostało 13 uczestniczek, które brały udział w warsztatach zamkniętych prowadzonych przez zaproszone organizacje. Każdy warsztat zamknięty miał swoja materializację w otwartym dla publiczności spotkaniu, podczas którego reprezentantki zaproszonych do współpracy kolektywów i organizacji opowiadały o praktykach i tematach jakie podejmują w swoich codziennych aktywnościach. Każde spotkanie publiczne tłumaczone było na Polski Język Migowy.

Poniżej opis warsztatów i spotkań publicznych z zaproszonymi organizacjimi:

Queers to the Front

Girls* (Queers) to the Front to działający w Warszawie niezależny kolektyw publikujący ziny z queerową sztuką i poezją oraz hostujący imprezy dające platformę widzialności dla kobiet i queerowych artystek. G*TTF przeprowadziły w ramach Choreografii Sojusznictwa warsztat o sile queerowej przyjemności jako akcie oporu, podczas którego uczestniczki stworzyły ze skrawkowych materiałów własne ziny, eksplorujące relacje pomiędzy przyjemnością a kapitalizmem oraz szukające miejsca dla queerowej erotyki w debacie publicznej.

Wydarzenie publiczne które współorganizowałyśmy z G*TTF stanowiło spotkanie wokół queerowej poezji i prozy, na styku niezależnych publikacji i prywatnych notatek z dziennika. Publiczna recytacja queerowych dzieł służyła jako punkt wyjścia do kolektywnej dyskusji o widoczności queerowej przyjemności i erotyki w przestrzeni publicznej.

Teatr 21

Teatr 21 jest wyjątkowym miejscem na mapie polskich instytucji - jego zespół stanowią głównie osoby z trisomią 21 i w spektrum autyzmu. Od ponad 15 lat tworzą wspólnie spektakle, które przestrajają wrażliwości, poddając w wątpliwość społeczne, pełne przemocowych praktyk postawy wobec nienormatywnych ciał i tożsamości. T21 prowadzi również szeroką działalność edukacyjną inicjując debatę o niepełnosprawności jako kulturowym konstrukcie, w kontrze do medycznej definicji cielesnej nienormatywności wymagającej leczenia i normalizacji.

W ramach działań warsztatowych Teatr 21 przeprowadził grupę uczestniczek przez inkluzywne narzędzia choreograficzne, pomagające przeciwdziałać ableistycznym uprzedzeniom podczas pracy performatywnej. Warsztaty i wynikające z nich konwersacje okazały się niezbędne do zrozumienia zjawiska uprzejmej nieuwagi oraz sposobu w jakim ciała są postrzegane przez pryzmat normatywności.

Publiczny wymiar naszej współpracy z Teatrem 21 przyjął formę otwartego wykładu, podczas którego związana z Teatrem Justyna Lipko-Konieczna opowiadała o tym jak kategoria normy została skonstruowana i usankcjonowana w historii, manifestując się między innymi w statystyce, sztuce, socjologii i medycynie. Wykład był próbą zmierzenia się z kwestiami, które wciąż organizują naszą rzeczywistość i nasze życie w jego najbardziej codziennych przejawach. Próbą uchwycenia mechanizmu, który każe nam każdego dnia trzymać się ustalonej ramy, o której istnieniu wolimy nie myśleć, a która zapewnia nam akces do wspólnoty opartej na tym, co przeciętne, bezpieczne i znane. I który każde nam jednocześnie wciąż poszukiwać tego, co nowe, niezwykłe i niezbadane.

Solidarny Dom Kultury „Słonecznik”

Pełna rosyjska inwazja na Ukrainę uwidoczniła wiele kwestii, które dotychczas postrzegano jako raczej nieistotne. Jedną z nich jest fakt, że choć przez ostatnie 40 lat zachodni kolonializm został poddany skrupulatnej analizie, to rozumienie kolonizatorskich procesów we Wschodniej Europie i Azji Środkowej zawsze był „blind spotem” w międzynarodowym dyskursie.

Spotkanie warsztatowe z Solidarnym Domem Kultury “Słonecznik” przeprowadzone przez Yulię Krivich i Tarasa Gembika zbudowany został wokół pytań: Jak kultura może być używana jako narzędzie dla realizacji narracji kolonialnych? Jaką rolę mogą odegrać artystki i artyści w promowaniu lub obalaniu imperialnych mitów? Czym jest westsplaining? Wraz z Yulią i Tarasem zastanawiałyśmy się nad różnymi formami jakie kolonializm może przyjąć i obmyślałyśmy efektowne strategie dekolonizacji w kontekście ludobójczej wojny prowadzonej przez Rosję w Ukrainie. Yulia zabrała uczestniczki również na oprowadzanie po warszawskich galeriach pokazujących sztukę Ukraińskich artystek i artystów, co odwzorowywało dekolonialną strategię dawania przestrzeni na wybrzmienie głosów osób z opresjonowanych grup.

Spotkanie publiczne z SDK Słonecznik odbędzie się w lutym.

Radio Kapitał/ Akademia Radiowa

Podczas warsztatów z Radiem Kapitał/ Akademią Radiową podjęty został temat strategii budowania kolektywnych archiwów queerowo- feministycznych jako niezwykle ważnych zasobów, nie tylko dokumentujących przeszłość ale także rozumianych jako przestrzenie uzdrawiania i wyobrażania sobie lepszej przyszłości. Tosia Ulatowska i Diana Krawiec z Radia Kapitał Akademii przeprowadziły szereg wykładów o metodach pracy z dźwiękiem, od prezentacji prostych i opensource’owych narzędzi do rejestrowania i montażu dźwięku, aż po metody budowania dramaturgii soundscape’ów i nagrań terenowych. Owocem współpracy jest 10 oddzielnych soundscape’ów oraz godzinna publiczna audycja- archiwum procesów warsztatowych przeprowadzonych w ramach Choreografii Sojusznictwa.

Audycja miała swoja premierę na antenie Radia Kapitał w dniu 13.02 o 16:00, można ją przesłuchać tu

Ne mosquito pas

Dominująca w zachodnim społeczeństwie ideologia neoliberalna naznaczona jest potrzebą odnoszenia sukcesu. Potrzeba ta wytwarza więcej przegranych niż zwycięzców. Przegrani w tej sytuacji często usuwani są (lub usuwają się) w cień. W praktyce belgijskiego kolektywu „Ne mosquito pas” artystki i artyści poddają badaniu związki sukcesu i porażki oraz pracują z doświadczeniami, które w ramach własnej praktyki postrzegają jako „przegrana”. Praktyka „Ne mosquito pas” kieruje uwagę uczestników_czek na reguły i normy leżące u podstaw performansu oraz kwestionowanie różnych wyobrażeń o niepowodzeniu. Najważniejszym zadaniem podczas warsztatów prowadzonych przez artystę-performera Simona Van Schuylenbergh, jest zagubienie się oraz odnalezienie siebie nawzajem, wytworzenie przestrzeni wspólnej.

Podczas wydarzenia publicznego Simone przeprowadził wykład performatywny na temat siły queerowej porażki oraz odbyła się prezentacja 10 krótkich prac performatywnych będących efektem warsztatów z kolektywem.

AntiGonna

AntiGonna to urodzona w 1986 roku w mieście Vinnytsia niezależna artystka, tworząca filmy, dokumenty eksperymentalne, performanse i wideo art. W obliczu zintensyfikowanej agresji Rosji na Ukrainę jej prace przybrały charakter intensywnie krytyczny wobec Rosji i zniszczeń jakich dokonała. Podczas zorganizowanego przez nas wraz z SDK Słonecznik wieczoru, Antigonna zaprezentowała pracę wideo pt. “Lost in Freedom” w której naga, odsłonięta artystka chodzi po ruinach budynku zniszczonego przez Rosjan odmawiając modlitwę oraz performans pt. “Muzion”. Po pokazie prac odbyła się dyskusja z artystką, poprowadzona przez Yulię Krivich oraz seria pytań od publiczności.

x

Projekt realizowany z dotacji programu Aktywni Obywatele – Fundusz Krajowy finansowanego przez Islandię, Liechtenstein i Norwegię w ramach Funduszy EOG.